Άμφισσα Φωκίδας Κεντρική (Στερεά) Ελλάδα Amfissa Fokida Central Greece Drone
Drone video from Greece
►
► Subscribe :
• Facebook :
• Twitter :
• Instagram :
Άμφισσα Φωκίδας. One Minute Greece #shorts
Subscribe to One Minute Greece by clicking here:
Aerial & Video Productions
Βιντεοσκόπηση - Φωτογράφηση - Αεροφωτογράφηση
Γεια σας είμαι ο Αλφρέδος
και μαζί ταξιδεύουμε σε όλη την Ελλάδα.
One Minute Greece Facebook
One Minute Greece Instagram
One Minute Greece Twitter
Σήμερα βρίσκομαι στην Άμφισσα
του νομού Φωκίδας
και σας δείχνω μία
άποψη της πόλης από ένα
σημείο που βρίσκεται
πολύ κοντά στο κάστρο.
Για την ακρίβεια από την
Ρωμαϊκή Οικία Άμφισσας
ένα κτήριο με ψηφιδωτό δάπεδο
ρωμαϊκών χρόνων.
Μη ξεχάσετε φίλοι μου
να κάνετε Subscribe στο κανάλι μου!
#oneminutegreece #magicartfilms #travel
Γραβιά Φωκίδας. One Minute Greece #shorts
Subscribe to One Minute Greece by clicking here:
Aerial & Video Productions
Βιντεοσκόπηση - Φωτογράφηση - Αεροφωτογράφηση
Γεια σας είμαι ο Αλφρέδος
και μαζί ταξιδεύουμε σε όλη την Ελλάδα.
One Minute Greece Facebook
One Minute Greece Instagram
One Minute Greece Twitter
Η Γραβιά είναι χωριό του νομού Φωκίδας.
Από την Ε.Ο. Άμφισσας Μπράλου η θέα
προς το χωριό είναι πανοραμική.
Διακρίνεται ο Άγιος Αθανάσιος
και το πασίγνωστο χάνι της Γραβιάς.
Ο ήλιος αρχίζει και χάνεται
πίσω από το βουνό
και έτσι το χωριό σταδιακά
μπαίνει στη σκιά.
Μη ξεχάσετε φίλοι μου
να κάνετε Subscribe στο κανάλι μου!
#oneminutegreece #magicartfilms #travel
Η Άμφισσα Φωκίδας μια ηλιόλουστη μέρα του Μάρτη
Η Άμφισσα, η πρωτεύουσα του νομού Φωκίδας βρίσκεται στο βόρειο άκρο του διάσημου, από την αρχαιότητα ακόμη, Κρισαίου Πεδίου, στους πρόποδες του Έλατου, μιας κορυφής με χαμηλό υψόμετρο, του ορεινού όγκου της Γκιώνας. Από την πόλη όμως οι κάτοικοι αντικρίζουν τις κορυφές του Παρνασσού, που βρίσκεται ανατολικά της. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνά τους 7 με 8 χιλ. κατοίκους.
Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το που οφείλει η πόλη το όνομά της. Κατά τη μυθολογική εκδοχή, στην Άμφισσα, την κόρη του Μάκαρος, γιου του Αιόλου, και ερωμένη του θεού Απόλλωνα. Κατά την εκδοχή του Αριστοτέλη, από το ρήμα αμφιέννυμι (και «άμφια»), που σημαίνει περιβάλλω, επειδή η πόλη περιβάλλεται από βουνά: «Άμφισσα ονομάσθη διά το όρεσιν περιέχεσθαι».
Κατά τον 13ο αιώνα η πόλη γίνεται γνωστή με την ονομασία Σάλωνα ή Σάλονα, είτε από τη λέξη «σάλος», λόγω της σεισμικής δραστηριότητας στην περιοχή, είτε από παραφθορά της λέξης Θεσσαλονίκη, Σαλονίκη. Γιατί τότε, αρχές του 13ου αιώνα (1204-1205), η πόλη κυριεύθηκε από το Φράγκο βασιλιά της Θεσσαλονίκης Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό, ο οποίος ίδρυσε τη «Βαρωνία των Σαλώνων» (La Sola) ή «Αυθεντία των Σαλώνων» με έδρα τα Σάλωνα.
Η ιστορία της Άμφισσας ξεκινάει από την αρχαιότητα. Κατοικούνταν από τους πανάρχαιους χρόνους όπως μαρτυρούν τα «Κυκλώπεια Τείχη» της Ακρόπολής της, αλλά και η αναφορά του Παυσανία σε δύο αξιομνημόνευτους τάφους που υπήρχαν στην πόλη, της Άμφισσας και του Ανδραίμονος (πατέρας του Θόαντα, αρχηγού των Αιτωλών στον Τρωικό πόλεμο και παππούς του Οξύλου, αρχηγού των Ηρακλειδών) που ήταν ο ιδρυτής της πόλης.
Η Άμφισσα αποτελούσε σημαντική πόλη-κράτος και πρωτεύουσα των Εσπερίων ή Οζολών Λοκρών. Ο Ηρόδοτος την αναφέρει ως «ύπερθεν του Κρισαίου πεδίου», ενώ σύμφωνα με τον Παυσανία είχε πληθυσμό 70.000 κατοίκους το 180 π.Χ.
Το 338 π.Χ. η Άμφισσα καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Γ΄ Ιερού Πολέμου, από τον Φίλιππο τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν ζητήθηκε η βοήθειά του από το Αμφικτυονικό Συνέδριο. Οι Μακεδόνες κατέσκαψαν την πόλη εκ θεμελίων και γκρέμισαν την ακρόπολή της, ως τιμωρία για την καλλιέργεια κτημάτων στο Κρισαίο Πεδίο που ανήκαν στο ιερό των Αμφικτυόνων.
Η πόλη ανοικοδομήθηκε πάλι και αποτέλεσε μέρος της Αιτωλικής Συμπολιτείας και μία από τις σπουδαιότερες πόλεις της. Κατά τον 3ο αιώνα π.Χ. η Άμφισσα γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή της, κόβοντας δικά της νομίσματα, ενώ διέθετε Βουλή και Εκκλησία του Δήμου.
Το 27 π.Χ. όταν ο Οκταβιανός Αύγουστος, σε ανάμνηση της νίκης του στο Άκτιο, ίδρυσε τη Νικόπολη, πολλοί Αιτωλοί δεν υπάκουσαν στη διαταγή του να εποικίσουν τη νέα πόλη και προτίμησαν να μετοικήσουν στην Άμφισσα, γιατί τους ένωναν αρχαιότατοι συγγενικοί δεσμοί. Τότε, η Άμφισσα απέκτησε πολύ μεγάλο πληθυσμό και έγινε μία από τις πλέον ακμάζουσες πόλεις της Ελλάδας των αυτοκρατορικών ρωμαϊκών χρόνων, ακμή που κράτησε για τουλάχιστον δύο αιώνες.
Στη Βυζαντινή περίοδο οι πληροφορίες για την Άμφισσα προέρχονται κυρίως από το «Χρονικό του Γαλαξιδίου». Κατά τον Μεσαίωνα, η Βαρωνία των Σαλώνων καταλήφθηκε διαδοχικά από Καταλανούς, Τούρκους, Παλαιολόγους, Ιωαννίτες Ιππότες. Το 1410 περιήλθε οριστικά στους Τούρκους.
Η περιοχή των Σαλώνων πρόσφερε πολλά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 με την ανάδειξη αγωνιστών όπως ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Πανουργιάς, ο Γιάννης Γκούρας, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, ο Δυοβουνιώτης, ο Τράκας, ο Γκούρας, ο Μητρόπουλος. Άλλωστε, ήταν η πρώτη πόλη της Ρούμελης που επαναστάτησε και καταλήφθηκε από τον Πανουργιά στις 27 Μαρτίου 1821. Ανήμερα του Πάσχα, στις 10 Απριλίου 1821, το Κάστρο των Σαλώνων αλώθηκε από τους Ελληνες και έγινε το πρώτο κάστρο το οποίο επανήλθε σε ελληνικά χέρια, εξοντώνοντας τους 600 έγκλειστους Τούρκους και παίρνοντας ταυτόχρονα τα όπλα τους. Μετά την απελευθέρωση, τα Σάλωνα έγιναν η πρωτεύουσα της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδας με την ίδρυση του Αρείου Πάγου των Σαλώνων όπου ψηφίστηκε το Σύνταγμα της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδας. Έχοντας επίσημα ξαναπάρει το όνομα Άμφισσα, η πόλη ακμάζει και τα οθωμανικά κτίρια, μεταξύ των οποίων και έξι τζαμιά, κατεδαφίζονται. Το 1870 όμως η πόλη γνωρίζει μεγάλη καταστροφή από σεισμό, με πολλά αρχοντικά και κτίρια να γκρεμίζονται.
Στα χρόνια της Κατοχής η πόλη και η γύρω περιοχή δοκιμάστηκε άγρια από τους Ιταλούς και Γερμανούς, με κάψιμο χωριών, εκτελέσεις κατοίκων (Αγία Ευθυμία, Βουνιχώρα, Προσήλιο κ.λπ.). Από την άλλη, στα γύρω βουνά έδρασε οργανωμένο αντάρτικο με αχηγό τον Άρη Βελουχιώτη, το οποίο είχε και νικηφόρες μάχες εναντίον των κατακτητών. Η πόλη, επίσης, δοκιμάστηκε και στον εμφύλιο πόλεμο, που στην ουσία λειτούργησε ως χαριστική βολή για την παρακμή της, είτε γιατί σκοτώθηκαν πολλοί κάτοικοί της, είτε γιατί ακολουθώντας την τύχη των ηττημένων διέφυγαν στις ανατολικές χώρες. Συνέπεια αυτής της παρακμής και της έλλειψης βοήθειας της ορεινής κατά βάση περιοχής, από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ακολούθησε τους δρόμους της μετανάστευσης.